Je moet als criticus voorkomen dat je reviews van anderen leest, hierbij loop je het risico dat je meegezogen wordt, en dat je de teneur onwillekeurige verwerkt in je eigen artikel. Autonomie voorop. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat deze intentie bij deze nieuwe Al Rose niet gelukt is. Nog voordat ik Al Rose’s cd ontving had ik al een gepeperde review gelezen over deze cd. De inhoud van dat artikel ben ik alweer vergeten, de strekking was over het geheel genomen redelijk matig. Aan de andere kant biedt het wel de gelegenheid om mogelijk te komen tot een geheel eigen opinie, want gelukkig heeft ieder zijn eigen smaak en voorkeur. Met een positieve, doch achterdochtige instelling stortte ik mij op mijn taak.

Naked in a Trailer en Pidegeon’s Throat, 2 voorgangers van deze plaat met de idiote titel My First Posthumous Release, waren 2 prima albums. Echter wel van een dusdanige aard dat mijn aandacht naar Al Rose was in gesukkeld. Na meerdere beluisteringen kom ik echter eveneens tot de conclusie dat de plaat minstens zo flauw is als zijn titel. Qua tekst, maar ook qua muzikale uitvoering. De scherpte is er gewoon af bij Al en de zijnen. Dit manco vind ik overigens ook bij de composities, met een enkele uitzondering daargelaten zoals “The Miracle of Pain”. Tekstueel zijn de meeste voorzien van een eigenaardige soort humoristische zelfspot die consequent een streep trekt door dit album. Wanneer deze plaat daadwerkelijk postume was uitgebracht had hij wellicht een extra punt van aandacht gevestigd, nu zal hij slechts verzinken in de middenmoot. En de zee van middelmatige cd’s is helaas oeverloos.

Al heeft beter gepresteerd in het verleden, waarbij ik voor een aanbeveling binnen zijn
oeuvre ook liever naar die richting verwijs, of wellicht naar de volgende postume plaat.

 

SMP